پس از آنکه اولین مجلس ایران شکل گرفت و اولین قانون انتخابات به‌وسیله میرزاحسن‌خان منیرالملک و محتشم‌السلطنه و بعضی دیگر نوشته شد، قید شد که افراد زیر 25 سال نمی‌توانند در انتخابات شرکت کنند و تنها کسانی حق رای دارند افرادی هستند که از این مرز عبور کرده باشند. البته این قانون دوام زیادی نیاورد و یکی دو سال بعد به 20 سال تقلیل یافت اما موضوع سن رای‌دهندگان همیشه یکی از موضوعات جذاب قانون‌نویسان بوده است.

به عقیده صاحبنظران از آنجا که در سال‌های پیش از انقلاب جوانان 15 تا 20 سال نقش عمده‌ای را ایفا کردند. در قانون اساسی جایگاه این رده سنی در شرایط انتخاباتی محفوظ ماند. به این ترتیب آرای 15 ساله‌‌ها به عنوان قشری تاثیرگذار در انتخابات ریاست جمهوری نهم حضور یافتند تا اینکه از جانب اکثریت مجلس هفتم آرای 15 ساله‌ها به آرای احساسی تعبیر شد و این مجلس در مقایسه شرایط انتخاباتی کشور با کشورهای پیشرفته که در آنها حداقل سن رای‌دهی 19 تا 20 سال است سن رای‌دهندگان را به 18 سال تمام افزایش داد.

به دنبال آن بود که محمود احمدی‌نژاد که با شعار احیای ارزش‌های انقلابی روی کار آمده بود درصدد بازگرداندن حق رای به 15 ساله‌ها شد.
منبع: سایت خبری عصر ایران

مهندس میر حسین موسوی داوطلب نامزدی دهمین دوره ریاست جمهوری گفت: برای همکاری دست خود را به سوی همه طیف ها و بسیج دراز کرده ام و این احساس را دارم که اگر صندوق رای را به بسیج بسپاریم مثل ناموس و دین خود از آن محافظت می کند.
نخست وزیر دوران دفاع مقدس این اظهارات را امروز چهارشنبه در جمع دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان بیان کرد که برای شنیدن سخنان وی در سالن وحدت این دانشگاه و محوطه اطراف جمع شده بودند.
هنگام سخنرانی میر حسین عده ای از حاضران شعارهایی علیه بسیج دادند که وی گفت: "این شعار را ندهید من جزء علاقه مندان به بسیج هستم و با این شعار به من بر می خورد. ما این احساس را داریم که اگر صندوق رای را به بسیج بسپاریم مثل ناموس و دین خود از آن محافظت می کند."
موسوی افزود: من دستم را به سوی طیف های کارگزاران، مشارکت و حتی تا بسیج دراز کرده ام و تا هنگامی که آنها قانون اساسی را قبول داشته باشند وساختار شکنی نکنند از آنها استفاده می کنم .

 نظام انتخابات ایران مقابل دستورات صریح قرآن است..!

امام علی مرد حکومت اسلامی تنها کسی که حکومت واقعی اسلام را برای یک بار هم که شده در زمین پیاده کرد فرمود : "ایها الناس لا تستو حشوا فی طریق الهدی لقله اهله" ( ای مردم ! در طریق هدایت از کمی طرفداران ما وحشت نکنید ) یکی از عافتهای جامعه انسانیت تسلیم شدن در برابری کمی جامعه است که از آن در آیات قرآن و روایات معصومان نهی شده مثلاً در آیه شریفه 16 سوره ی انعام میخوانیم:"و ان تطع اکثر من فی الارض یضلوک عن سبیل الله"( اگر از بیشترین کسانی که روی زمین هستند حمایت کنی تورا از خدا گمراه میکند) علاوه براین در بیش از 10آیه اکثریت بر جاهلیت و 5آیه به ناسپاسی و در 4آیه به فقدان ایمان توصیف شده است بااینکه دردنیای امروز بعلاوه کشور اسلامی ما سخن از اکثریت و مردم سالاری است با این تفاسیر معیار چیست؟ اسلام تایع اکثریت کیفی است نه اکثریت کمی (!) به همین جهت خداوند متعال در آیه شریفه ی هفتم سوره ی هور و دوم سوره ی ملک می فرماید: "" و نفرمودند " اکثراً عملاً چون اکثریت کیفی مهم است نه اکثریت کمی (!) هرچند با اینکه ما دم از حکومت اسلامی میزنیم حقیقتاً در هیچ حوزه ای به طور مطلوب انجام نداده ایم در ایران دیقیاً برخلاف آیات قرآن یک عالم و دانشمند و مدیر یک رای دارند و یک فرد بی سواد ناآگاه هم یک رای داشته است با اینکه خداوند در قرآن یاد ندارم در کدام آیه فرموده نگذارید دشمنان شما در عمل به قرآن از شما پیشی بگیرند کشور انگلیس تابع اکثریت نیست یک مجلس خاص نخبه ای دارند که 400 500 نفر در آن رای صادر میکنند قاعدتاً بهترین گزینه از بین نخبگان انتخاب خواهد شد و دقیقاً طبق فرموده قرآن ظاهراً عمل میکنند ما باید مقام ریاست جمهوریمان را هم همانند مقام رهبری دیر یا زود با این روش انتخاب کنیم چرا که از دستورات قرآن است و قرآن فاقد اشتباه است در یک جمع با حضور تمام نمایندگاه مجلس نخبگان کشوری کابیه خبرگان رهبری به طور کلی مسئولین ارشد نظام با رای گیری بهترین گزینه را صادر کنند مطمئناً یک رئیس جمهور نخبه و کارکشته از بین نخبگان وارد عرصه خواهد شد تا کی قرار است مردم ما بر سر جناح ها که هر کدام به سهم خود به مردم آزار رسانده با هم جنگ کنند در تمام دوره ها بنی صدر خاتمی احمدی نژادو....مشکلاتی بوده است باید قبول کنیم که اکثریت آرا هیچ وقت مطلوب واقع نشده است

آقای دکتر محمود احمدی نژاد به خاطر ساده زیستی ، تلاش خستگی ناپذیر، باج ندادن به غرب  ، اعتماد به مردم ، بی پروایی در برخورد با مدیران متخلف ، اعتقادات پاک قلبی  ، مردم دوستی ، بالاتر از همه هماهنگی و اطاعت از ولایت و پایان دادن به جدل های بی مورد و بی حاصل سیاسی مورد توجه قرار گرفت.

بیهوده نیست که علیرغم تمام تاکتیکها و ترفنده ها و تخریب ها و پیامک ها باز هم از محبوبیت بسیار بالاتری نسبت به سایر نامزدها برخوردار است.

تا آنجا که حتی بر اساس نظر سنجی بعمل آمده توسط ستاد اصلاح طلبان از بین کسانی که در کرمانشاه به استقبال میرحسین رفته و پای سخنرانی وی نشسته بودند ، بیش از ۷۰ درصد از آنها اعلام داشته بودند در انتخابات آینده به احمدی نژاد رای می دهند.

به چه کسی رای بدهیم؟

پرده اول، بصره سال 36 هجری قمری

دو سپاه در برابر هم صف آرایی کرده بودند. در یک سو علی علیه السلام بود، همو که در غدیر نبی دستش را به بالای سر برده بود و در دیگر سو طلحه که پیامبر او را طلحه الخیر نامیده بود، زبیر که پیامبر او را سیف الاسلام خوانده بود و عایشه که همسر پیامبر و ام المومنین بود.

حارث بن نوط کاملا گیج شده بود نمی دانست که در کدام جبهه حاضر شود و کدام را بر دیگری برتری دهد. این بود که به نزد امام علی علیه السلام آمد و پرسید: «مگر ممکن است که طلحه و زبیر و عائشه بر امر باطلی گرد آمده باشند؟!» علی بدو پاسخ داد:

یا حارث انت ملبوس علیک، إن الحق و الباطل لایعرفان بأقدار الرجال و بإعمال الظن، أعرف الحق تعرف أهله و اعرف الباطل تعرف أهله .
«ای حارث! امر بر تو مشتبه شده است.  حق و باطل، از راه بزرگی مردان و خوش گمانی به این و آن شناخته نمی‌شود، حق را بشناس تا اهل حق را بشناسی و باطل را بشناس تا اهل باطل را بشناسی»!

پرده دوم: ایران، سال 1388 هجری شمسی

اکنون نیز ما در آستانه انتخاب بزرگی قرار داریم. اگرچه خوشبختانه جنگی به مثل جمل میان یاران امام و انقلاب برقرار نشده اما صفگیری آنها در قالب جناح ها و گروه های سیاسی در این انتخابات صف آرایی مهمی است. تمام نامزدهای کنونی جز یاران امام و انقلاب هستند و اگر صرفا به این عامل توجه شود نمی توان به درستی به انتخاب دست زد. بسیاری از مردم صرفا در انتخاب نامزد خود به دنبال اسامی رفته اند. اما می توان از الگوی روش شناختی امام علی علیه السلام برای شناخت خوب تر از خوب استفاده کرد.

امام به حارث فرمودند که بزرگی افراد را مدنظر قرار نده بلکه ابتدا حق و باطل را بشناس و سپس ببین که حق بر کدام یک منطبق است و باطل بر کدام. در واقع شناخت بر انتخاب تقدم دارد.

ما نیز در این انتخابات به جای آنکه خود را به بزرگی و قدر نامزدها و یا سنجش آنها مشغول کنیم بهتر است که

1- ابتدا بدانیم و تشخیص دهیم که  مهمترین نیازهای جامعه امروز ما چیست؟ نخستین اولویتهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ما چیست؟

2- سپس توجه کنیم کدام نماینده به بهترین شکل می تواند این اهداف را محقق سازد.

3- و در نهایت با توجه به سابقه نامزدها در مسئولیتهای خود و بررسی عملکرد آنها برای دانستن میزان انطباق وعده ها با عملکردها به ارزیابی عملی توانایی نامزدها مبادرت کنیم.